Kendini mutlu olarak tanımladığında, mutsuzlukla da tanışacaksın.
Kendini huzurlu olarak tanımladığında, huzursuzluk da sana cee yapacak.
Kendini cesur olarak tanımladığında, en sıkı korkular sana koşarak gelecek.
Kendini pozitif diye tanımladığında negatif, aydınlık diye tanımladığında da karanlıkla tanışacaksın.
Hele kendini iyi diye tanımlarsan, içindeki kötünün nasıl ortaya çıktığına şaşacaksın…
Ve ne zaman kendini tanımladığının tam da zıddıyla tanışacaksın; işte o zaman karşına iki seçecek çıkacak:
Ya benim kadar zeki bir adam, nasıl olur da böyle salaklıklar yapabilir diye kendini döveceksin içsel dünyanda.
Ya da çok uzun yıllar ve hatta belki yüz belki de binlerce yıl üstteki seçimi yaptıktan sonra, kendini olduğun gibi kabul etme olgunluğuna erişeceksin. Daha önce ham iken, pişmen için defalarca kez yaşayacaksın bu durumu ve evren de seni pişirmek için emin ol en zorlayıcı görünen ama harikulade dersleri yollayacak…
Ve ne zaman güzel olduğun kadar da çirkin, akıllı olduğun kadar aptal, aydınlık olabildiğin kadar karanlık, iyi olabildiğin kadar kötü, sakin olabildiğin kadar sinirli, pozitif olabildiğin kadar negatif olduğunu… kabulleneceksin; işte o zaman tüm zıtlıklar sen de birleşecek. Birleşecek ve birbirlerini nötrleyecek…
İşte o zaman sen kendi aslınla, tüm tanımlamaların ötesindeki gerçek Benliğinle tanışacaksın… Hiçbir kelimeyle tanımlanamayan; ama her şeyi barındıran ve kucaklayabilen o varlıkla…
İşte o zaman “Kendini Tanıma Yolculuğu”; “BENi Yaşama Yolculuğu”na dönüşmeye başlayacak…
Zıtlıkların birleşip birbirlerini nötrledikleri ve tüm tanımların ötesindeki o noktada…
Gerçek BENlik bizi işte orada bekliyor…
Sonsuz bir sabırla…
