Solucan Deliği Teorisi 1935 yılında solucan deliklerini ilk kez öne süren ünlü fizikçiler Albert Einstein ve Nathan Rosen, bu teorik köprülerin varlıklarını genel görelilik kuramına bağladılar. Adına solucan deliği ya da Einstein-Rosen köprüleri denilen bu yollar, teorik olarak uzay-zaman içinde iki farklı noktaya bağlanan ve seyahat süresini kısaltan kuramsal vasıflardır.
Solucan deliklerinin iki ağzı (giriş-çıkış ya da çıkış-giriş) ve bu ağızları birbirine bağlayan bir boğazları bulunur. Ne oldukları ve ne olabilecekleri bilinmediği için haklarında öne sürülen bilgiler tamamen teoriktir, ağızları muhtemelen küresel biçimlidir. Boğaz kısmı düz ve gergin olmakla birlikte boğaz etrafında rüzgarlar olabilir. Einstein’ın genel görelilik teorisi, matematiksel olarak solucan deliklerinin varlığını tesciller ama bugüne kadar herhangi bir solucan deliğinin varlığı tespit edilememiştir. Teoriye göre bir solucan deliğinin iki ağızı da, birer karadeliğe çıkar.
Kimileri bunların birinin karadelik, diğerinin akdelik olduğunu savunur. Fakat bir yıldızın ölmesi sonucu oluşan karadelik tek başına solucan deliği oluşturamaz. Solucan Deliğinden İçeri Bilimkurgu kitapları, filmleri ya da dizilerinde solucan deliklerinde seyahatin geçtiği hikayeler çokça bulunur ama, gerçekte henüz bir solucan deliği bulamasak ta, içinden sanki kapıdan geçer gibi kolayca geçip evrenin ucunda diğer tarafa gitmek bu kadar kolay bir deneyim olmaz bir takım sorunlarla karşılabilirdik.
